در کار جهان نیستی از هستی به

بی دانشی و بیخودی و مستی به

جویم ز چه برتری که از بام جهان

باید چو فتاد عاقبت، پستی نه

ای داور دانا به ضمیر که و مه

بر زخم دلم ز مرحمت مرهم نه

یا همت عالی مرا بازستان

یا در خور همتم توانایی ده

گر باد گران به از منی وای به من

ور با همه کس همچو منی وای همه

نی نی به نظاره‌اش دل خون شده‌ام

از روزن دید سر برون آورده

ما و تو ز هم جدا نه‌ایم اما هست

ما را به تو حاجت و ترا با ما نه

می‌دانستم که عهد و پیمان مرا

در هم شکنی ولی به این زودی نه

افتاده ز پای ما و او بر سر ما

ما غایب ازو و او به ما همسایه

تو دیده نداری که ببینی او را

ورنه ز سرت تا قدمت اوست همه

چون کشتهٔ خود به دست خود می‌دروی

تخمی که نکوتر است اگر کاری به

از فیض تو هیچ عنصری خالی نیست

ای آتش و آب و باد وخاک از توهمه

دلبستگیی به سرّ تحقیقم بخش

آزادگیی ز قید تقلیدم ده

گر بیند اهل و آشنا مانع نیست

مانع شود آن را که بود بیگانه

در ده قدح باده که معلومم نیست

کاین دم که فرو برم بر آرم یا نه

کاین دارد صد زبان ولیکن خاموش

وان دارد صد دست ولیکن کوتاه

در عالم جان چون روم از عالم تن

در عالم تن عالم جان نادیده

ای داور دانا به ضمیر که و مه

بر زخم دلم ز مرحمت مرهم نه

یا همت عالی مرا بازستان

یا در خور همتم توانایی ده

گفتم ز چه طره‌ات پریشان شده گفت

سلطان حبش کشیده بر روم سپاه

بشکستن این طلسم شد کار جنون

خواهی که رسی به گنج شو دیوانه

تو عین خیال و از خیال این همه را

آری و برآوری خیالی ز همه