زالکی کرد سر برون زنهفت

کشته خود چو خشک دید بگفت

آنجا که قضا غم از در وصل تو رفت

در ذات تو آسودگی دهر نهفت

چون رنج زمانه شد به بیماری جفت

صحت ز چه در بستر بیماری خفت

نتوان گهر راز به هر مثقب سفت

دوزند زبان و گوش ازین گفت و شنفت

اظهار مکن آنچه نمی‌شاید کرد

زنهار مگو آن چه نمی‌باید گفت

روزی صوفی در تصوف می‌سفت

پرسید یکی ازو در آن گفت و شنفت

اینها که تو می‌گویی اگر گفته خدای

چون پیغمبر به امّنان فاش نگفت؟

تا کی گویی فلانی این گوهر سفت

یا بهمانی کرد چنین گفت و شنفت

گر زان که طریق بندگی می‌ورزی

رو پیشه کن آنچه خواجه عالم گفت

تا چند ز آب و نان سخن خواهی گفت

خواهی خوردن بروز و شب خواهی خفت

امروز تو را ز تو اگر حق نخرید

در روز جزا نخواهی ارزید بمفت

از بهر خلافت پیمبر بی گفت

طاق است آنکس که بود زهرا را جفت

کس را ندهد خدای این دولت، مفت

برجای نبی کسی نشیند کاو خفت

منصور تنش بدار گردید چو جفت

با مثقب آب دیده این گوهر سفت

زین بیش بود سزاش در مذهب عشق

هرکس گوید آنچه نمی‌باید گفت

آن را که غمی بود که نتواند گفت

غم از دل خود به گفت، نتواند رُفت

این طرفه گلی نگر که ما را بشکفت

نه رنگ توان نمود و نه بوی نهفت

بی رنج فنا گنج بقا نتوان یافت

در حلقهٔ ما به سرسری نتوان رفت

آن را که غمی بود که نتواند گفت

غم از دل خود به گفت، نتواند رُفت

این طرفه گلی نگر که ما را بشکفت

نه رنگ توان نمود و نه بوی نهفت