گفتم قمرت گفت به چشمش گردی

گفتم شکرت گفت به چشمش خوردی

گفتم بازآ گفت که باز آرودی

گفتم مردم گفت کنون جان بردی

ای خواجه مرا به لطف خود پروری

زآوردن پشت و دنبه فربه کردی

بنشستی و دنبه را به رغبت خوردی

بردی به شکم آنچه به پشت آوردی

ای مهر که نیست چون تو عالم گردی

زین رهرویم ببخش راه آوردی

امروز که را دیدی کاندر ره عشق

بر رخ بودش گردی و در دل دردی

هرچند که در حسن و ملاحت، فردی

از تو بنماند، در دل من دردی

سویت نکنم نگاه، ای شمع اگر

پروانهٔ من شوی و گردم گردی

تعظیم مرا گرنه به مجلس کردی

نه عاری از این بود مرا نه دردی

تو گردی و من (سحاب) نبود عجب آن

کز فیض (سحاب) بر نخیزد گردی

با نفس صفا و با خرد ناوردی

آنرا باران بر این تگرگ آوردی

کله کل او شکستن آرد همه کس

گر دسته یا نه را شکستی مردی

گفتی ز چه دوش آن همه جاری کردی

وز ناله ی خود مرا به جوش آوردی

زخمی که ز تیر غمزه راندی به دلم

گر برتو زدند و زنده ماندی مردی