سروی‌که بنفشه برگل آمد بر او

اقبال رسانید به گردون سر او

ماییم به مهر و دوستی در خور او

فرماندهٔ عالمیم و فرمانبر او

خصمی‌که بر او فسوس کرد اختر او

او را عملی داد نه اندر خور او

گر عهد تو بشکست دل اندر بر او

سرّ دل او گشت قضای سر او

ای آتشِ شمع بر تنِ لاغرِ او

رحمت کن و بگریز ز چشمِ ترِ او

وی داده طلاق او و زو ببریده

امشب نتوانی که شوی با سرِ او

چون سرد شد از باد سحر زیور او

بیدار شدم ز خواب در بستر او

چون سرد شد از باد سحر زیور او

بیدار شدم ز خواب در بستر او

سربازی کن اگر تو داری سر او

پا داری کن باز مگرد از درِ او

می دان به یقین که تاتوی باتو بود

ممکن نبود که باریابی برِ او

هر تن که سرشت بد بود محضر او

ناچار همان بدی بکوبد در او

بنمای کسی را که زاندیشهٔ بد

سرّ دل او نشد قضای سر او

چون می ناید زما دمی درخور او

ما را نبود هیچ مقامی بر او

تدبیر همان است که بر خاک درش

دریوزه همی کنیم ما از در او

آن شمع که آفت سرست افسر او

فربه شود از اشک تن لاغر او

بر گریۀ من شبی بخندید بطنز

سرّدل من گشت قضای سر او

بر بود دلم یک نظر از منظر او

جان در سر دل رفت و دلم در سر او

چشمم بکنار از آن گهر می بخشد

کاین چیز سرشته اند در گوهر او

گر باز نبینیم رخ چون خور او

جان در سر دل کنیم و دل در سر او

داریم ز مهر روی مه پیکر او

جان بر کف و کف بر دل و دل در بر او

شاها! خصمت چو تیره شد اختر او

تیغ تو فرو برد به گل گوهر او

لیکن حاسد هنوز در سر دارد

نامی باشد اگر ببرّی سر او

بواب از آن نشانده اند بر در او

تا وا گردد هر که ندارد سر او

صد جان به جوی است نزد جانانهٔ ما

جانی چه بود که باشد آن در خور او

ای آنکه رخ تو گل نشد همسر او

درویش تو پادشه بود چاکر او

چرخ ار عظمت بما فروشد نخریم

بالله، بهفت تنگه هفت اختر او

هرتن که سرشت بد بود محضر او

ناچار همی بدی بکوبد در او

بنمای کسی را که ز اندیشه بد

سر دل او نشد قضای سر او

شب آمد و دل باز نیامد ز در او

یا رب دگر امروز چه آمد بسر او

یار آمد و از دل خبری نیست خدا را

دیگر ز که پرسیم ندانم خبر او

نشنیده نداد او ز چه بر قصه ی ما گوش

[...]