آمد به چمن مرغ صراحی به شغب

جان تازه کن از مرغ صراحی به طرب

چون بینی هر دو مرغ را گل در لب

بنشین لب جوی و لب دلجوی طلب

دل را نه ز آدم و نه حواست نسب

جان را نه زمین نه آسمان است طلب

نه زَهره که باد بگذرانم بر لب

نه صبر که تن زنم، زهی کار عجب!

ای داروی جان خستگانت، در لب

گردون ز تو سرگشته و خورشید، به تب

روز از رخ تو، چو شعله ای وام کند

تا حشر شود، دریده پیراهن شب

آنی که فلک با تو درآید به طرب

گر آدمئی شیفته گردد چه عجب

جز بندگی تو من نخواهم کردن

خواهی بطلب مرا و خواهی مطلب

رشک آیدم ای دوست که با تو هر شب

هر رومی و هندوی نشیند بطرب

گه چنگ سپید را نهی رخ بر رخ

گه نای سیاه چرده را لب بر لب

آنی که فلک با تو درآید به طرب

گر آدمیی شیفته گردد چه عجب

تا جان بودم بندگیت خواهم کرد

خواهی به طلب مر او خواهی مطلب

ساقی به که سپیده بر خویش بجنب

می در ده و خلوت کن و مگریز از (شب)

بر دختر رز چو عادت روزه گذاشت

در عقد پیاله آرش از خانه ی خنب

گفتم که شنیدم که ترا زحمت تب

افتاد و مرا شد ز غمت روز چو شب

چون در دل سوزان منش هست مقام

نازک تنش ار گرم بود نیست عجب

ای ریخته قند مصری از شکّر لب

و افتاده خور از مهر تو در چنبر تب

دل در سر زلف تو از آن کرد قرار

کارام بگیرد همه کس در سر شب

ای تیره ز زلف سیهت دیده ی شب

خائیده شکر زرشک یاقوت تو لب

قند از هوس پسته ی شور انگیزت

بر تن بدرد شِقّه ی مصری قصب

این خانه نه منزل نشاط است و طرب

هست از پی آنکه تا کشی رنج طلب

هم شب آری به روز و هم روز به شب

در کسب کمال نفس و تحصیل ادب

ای خورده ز شکر لبت خار رطب

طوطی صفتم خراب آن شکر لب

مست تو چه غم خورد که پیوسته رسد

از شش جهتش نوای شش چنگ طرب

از شش جهتش نوای شش چنگ طرب

ای در کف خلق از کرمت وجه طرب

با لطف تو بیوجه بود نام طلب

از دست تهی پیش تو پنج انگشتم

گر پنج برات در کف آرد چه عجب

گر پنج برات در کف آرد چه عجب

مائیم مجرد از اضافات و نسب

آزاده ز قید وصف مربوب وز رب

در مرتبه ذات معرا ز صفات

هرگز نبود نام ز مطلوب و طلب

آن راهنمای عجم و ترک و عرب

کز مشرب اوست دعوی هر مذهب

قدر همه را گرچه ادب نیست سبب

از رؤیت اوست رفعت قدر ادب

بی‌رنگ ز برقعت رخ صبح طرب

بی‌تاب ز زلفین دلاویز تو شب

هر دم می عیش نوش (کن) در نوروز

هر روز بر اسباب خوشی باش سبب

رفتم بر آن نگار سیمین غبغب

گفتم به سفر می‌روم ای مه امشب

رویی چو قمر، زلف چو عقرب بنمود

یعنی که مرو هست قمر در عقرب

از عمر من آن چه کاهد ای حور نسب

بر عمر تو افزاید و این نیست عجب

ایام من و تو چون شب و روز بود

بر روز فزاید آن چه کاهد از شب

دور از رخت ای سرو قد شکر لب

صبحم همه شام بود و روزم همه شب

چون روز نبود مدت عمر مرا

از روز فراق اگر ننالم چه عجب

سردار اگر چند به شمشیر ادب

خون خوردن این خران جهادی است عجب

خون ریز چو ماکز...ز شهود

نه شیر شتر خواه و نه دیدار عرب