ای زلف تو مسکن دل شیدائی

وی روی تو مجموع همه زیبائی

جان در تن هیچکس نماند ز نهار

آن عارض و زلف را بکس بنمائی

از حسرت آن لبم بلب آمد جان

[...]

گل از رخ تو وام کند زیبائی

سرو از قد تو کسب کند رعنائی

نرگس بود از چشم خوشت تازه و تر

شمشاد ز بالات کند بالائی

از پرتو روی تو بود مه روشن

[...]

ای نسخهٔ اصل خوبی و یکتائی

سرچشمه‌ آبروی هر زیبائی

روشن بود از جمال تو هر دو جهان

پنهانی تو ز غایت پیدائی

دارم دم سرد، چشم خون پالایی

اندر غمت ای سرو قد رعنایی

بسیار نشستیم و [فکندیم] نظر

برخیز نما چشم مرا بالایی

دارم دل شاد و دیده بینایی

وز کری گوشم نبود پروایی

خوبست که نشنوم ز هر خودرایی

گلبانگ انا ربکم الاعلایی

گفتم که کرایی تو بدین زیبایی

گفتا خود را که من خودم یکتایی

هم عشقم و هم عاشقم و هم معشوقم

هم آینه، هم جمال هم بینایی

ای دل تو بدین مفلسی و رسوایی

انصاف بده که عشق را کی شایی

عشق آتش تیز است و ترا آبی نه

خاکت بر سر که باد می‌پیمایی

گفتم که کرایی تو بدین زیبایی

گفتا خود را که من خودم یکتایی

ای دل تو بدین مفلسی و رسوایی

انصاف بده که عشق را کی شایی

ای آنکه بیکتائی خود یکتائی

بر هستی ذات خویش بی‌مهتائی

در پیش تو عرض حال کردن غلط است

خود حاضر و خود خبیر و خود بینائی

در باغ جهان تو هم گل زیبایی

بویا و دل‌انگیز و چمن‌آرایی

عمری‌ست که گل‌های دگر می‌خندند

این غنچهٔ تر چرا تو لب نگشایی

چه باشد زندگانی را بهایی

فسرده از نمی، خشک از هوایی

ز مطبخ سالها تا مستراحیم

مگر این زندگی یابد بقایی