در «گنجه» دو درزن گر استاد جوان

رفتند تظلم ببر شاه جهان

فرمود ملک به درزنان «اران»

گه درزن این برید، گه درزن آن

دیدیم نهان گیتی و اصل جهان

از علت و عار بر گذشتیم آسان‌

آن نور سیه ز لا نقط برتر دان

زان نیز گذشتیم نه این ماند و نه آن‌

یک ذره اگر کشف شود عین عیان

نه دل برهد نه جان نه کفر و ایمان‌‌‌

نتوان گفتن حدیث خوبان آسان

آسان آسان حدیث ایشان نتوان

ای در عالم عیان تر از هر چه عیان

پنهان تری از هر چه نهان‌تر بجهان‌

ای دورتر از هر چه برد بنده گمان

نزدیک تری به بندگان از رگ جان!

نتوان گفتن حدیث خوبان آسان

آسان آسان حدیث ایشان نتوان

دیدیم نهان گیتی و اصل جهان

وز علت و عار برگذشتیم آسان‌

آن نور سیه ز لا نقط برتر دان

زان نیز گذشتیم نه این ماند و نه آن

جز نام و خیال و عشقت ای جان جهان

بر لفظ و دل و دیده مرا نیست عیان‌

هم در دل منی و هم راحت جان

هم فتنه برانگیزی و هم فتنه نشان.

من پای برون نهادم اکنون ز میان

جان داند با تو و تو دانی با جان‌

امروز گذشت بر من آن سرو روان

پوشیده ز من روی فرو بسته لبان

ابر ار چه رخ مهر بپوشد ز جهان

کی گردد نور روز بر خلق نهان

پویان و دوان‌اند غریوان بجهان

در صومعه کوهان در غار بیابان‌

یکسر همه محواند بدریای تفکر

بر خوانده بخود بر همه لاخان و لامان

آتش بدل اندر زدی و نفط بجان

آن گه گویی که راز ما دار نهان‌

هم درد دل منی و هم راحت جان

هم فتنه برانگیزی و هم فتنه نشان‌

من پای برون نهادم اکنون ز میان

جان داند با تو و تو دانی با جان‌

گاهی که کنی عهد و وفا با یاران

زنهار وفای عهد خود واجب دان

بی‌شکر خدا مباش هرگز نفسی

تا بر تو شود ابر کرم‌ها باران

پیداست که سودای تو دارم ز نهان

صفرا مکن این آتش سودا بنشان

دارم سر آنکه با تو در بازم سر

گر هست سر منت سری در جنبان

خاقانی اگرچه دارد از درد نهان

جان خسته و دیده غرقه و دل بریان

اینک سوی وصل تو فرستاد ای جان

جان تحفه و دیده مژده و دل قربان

تخمی است خرد، که جان از او رُست و روان

بار و بر و برگش آخشیج و حیوان

از تخم غرض بَر است و بَر هَست همان

آباد بر آن بَر که ز تخم است نشان

آن حسن که در پردهٔ غیبست نهان

وز پرتو اوست حسن در هر دو جهان

یک ذرّه اگر شود از آن حسن عیان

ظاهر گردد صد آفتاب از یک جان