گر تنگ شکر خریدمی‌نتوانم

باری مگس از تنگ شکر می‌رانم

این عشق بلی عطای درویشانست

خود را کشتن ولایت ایشانست

دینار و درم نه زینت مردانست

جان کرده نثار کار آن مردانست

بی تو جانا قرار نتوانم کرد

احسان ترا شمار نتوانم کرد

گر برتن من ز فان شود هر مویی

یک شکر تو از هزار نتوانم کرد

تا شیر بدم شکار من بود پلنگ

پیروز بدم بهر چه کردم آهنگ

تا عشق ترا ببر درآوردم تنگ

از بیشه برون کرد مرا رو به لنگ

ای بی‌خبر از سوخته و سوختنی

عشق آمدنی بود نه آموختنی

در دیده بجای خواب آبست مرا

زیرا که بدیدنت شتابست مرا

گویند بخسب تا بخوابش بینی

ای بی‌خردان چه جای خوابست مرا

در میدان‌آ با سپر و ترکش باش

سر هیچ بخود مکش بما سر کش باش

گوخواه زمانه آب و خواه آتش باش

تو شاد بزی و در میانه خوش باش

گفتی کی منم ماه نشابور سرا

ای ماه نشابور نشابور ترا

آن تو ترا و آن مانیز ترا

با ما بنگویی کی خصومت ز چرا

من دانگی و نیم داشتم حبۀ کم

دو کوزه نبید خریده‌ام پارۀ کم

بر بربط مانه زیر ماندست و نه بم

تا کی گویی قلندری و غم و غم

از بهر بتی گبر شوی عارنبو

تا گبر نشی ترا بتی یارنبو

از بهر بتی گبر شوی عار نبو؟

تا گبر نشی ترا بتی یار نبو؟

جسمم همه اشک گشت و چشمم بگریست

در عشق تو بی‌جسم همی باید زیست

از من اثری نماند این عشق تو چیست

چون من همه معشوق شدم عاشق کیست

آری جانا دوش ببامت بودم

گفتی دزدست دز نَبُد من بودم

هر جا که روی دو گاوکارند و خری

خواهی تو برو بمرو خواهی بهری

مه روی بتا دوش ببامت بودم

گفتی دزد است دزد نبد من بودم

من گبر بدم کنون مسلمان گشتم

بد عهد بدم کنون بفرمان گشتم

آواز درآمد بنگر یارمنست

من خود دانم کرا غم کار منست

سیصد گل سرخ بررخ یار منست

خیزم بچنم که گل چدن کار منست

آنجا کی مرا باتو همی هست دیدار

آنجا روم و روی کنم در دیوار

چندین چه زنی نظاره گرد میدان

اینجا دم اژدهاست و زخم پیلان

تا هر که درآید بنهد او دل و جان

فارغ چه کند گرد سرای سلطان

آنرا کی کلاه سر بباید زد و برد

زانست که او بزرگ را دارد خرد