کیوان علم سیاه بر دوش

در بندگی تو حلقه در گوش

بر جمله جهان فشانم این نوش

فرزند عزیز خود کند گوش

آن فیض که ریزد او به یک جوش

دریاش نیاورد در آغوش

می‌باش چو خار حربه بر دوش

تا خرمن گل کشی در آغوش

تا هرچه رسد ز نیش آن نوش

دارم به فریضه تن فراموش

روزی که هوای پرنیان پوش

خلخال فلک نهاد بر گوش

لیلی به کرشمه زلف بر دوش

مجنون به وفاش حلقه در گوش

یاقوت‌لبانِ دُر بناگوش

هم غالیه‌پاش و هم قصب‌پوش

می‌داشت پدر به سوی او گوش

کاین قصه شنید گشت خاموش

آمد سوی کعبه سینه پرجوش

چون کعبه نهاد حلقه بر گوش

از مشغله‌های جوش بر جوش

هم گوشه گرفته بود و هم گوش

مه را نگرفت کس در آغوش

این نکته مگر شدش فراموش

می‌زد جگر‌ش چو مغز بر‌جوش

می‌خواند قصیده‌های چون نوش

پذرفته که پیشت آورم نوش

پذرفتهٔ خویش کرده فرموش

غریدن تازیان ِ پرجوش

کر کرده سپهر و ماه را گوش

گفتا سخن تو کردمی گوش

گر فقر نبودمی هم‌آغوش

صالح مرغی چو ناقه خاموش

چون صالحیان شده سیه‌پوش

مجنون ز گزاف آن سیه‌کوش

بر زد ز دل آتشی جگر‌جوش

گر با دگری شدی هم‌آغوش

ما را به زبان مکن فراموش

باشد همه روزه گوش در گوش

با شوهر خویشتن هم‌آغوش