نوفل به مصاف تیغ در دست

می‌کشت بسان پیل سرمست

از خون روان که ریگ می‌شست

از ریگ روان عقیق می‌رست

یک ره بنه این قیامت از دست

کآخر به جز این قیامتی هست

وآنرا که دهان آدمی خست

نتوان به هزار مرهمش بست

نوفل چو به ملک خویش پیوست

با هم‌نفسان خویش بنشست

مجنون به جواب آن تهی‌دست

از مرکب خود سبک فرو جست

مالید بر او چو دوستان دست

هرجا که شکسته دید می‌بست

دانم که در این حصار‌ِ سربست

زان ماه حصاریت خبر هست

چون بوی دمن شنید بنشست

یک لحظه نهاد بر جگر دست

زان یار بداشت در زمان دست

آن بند و رسن همه در این بست

چون بادی از آن چمن بر او جست

بر خاک چمن چو سبزه بنشست

در کشتگیم امید آن هست

کاری به بهانه بر سرم دست

چون گل کمر دو رویه می‌بست

زوبین در پای و شمع بر دست

کرده به چنان مروتی چست

آن خانهٔ ریگ بوم را سست

آهسته فراز رفت و بنشست

مالید به رفق بر سرش دست

گوری بکن و بر او بنه دست

پندار که مُرد عاشقی مست

عرشی به طناب عرش زد دست

خاکی به نشیب خاک پیوست

با وحش چو وحش گشته هم‌دست

کز وحش به وحش می‌توان رست

بر موکب آن سباع زد دست

تا جمله شدند بر زمین پست

القصه چه گویم آن چنان چست

کز دیده برآمد از نفس رست