هر نقطه درو دلیست خسته

در هودج طره‌ای نشسته

از گل شخص ار بفرض رسته

درمانده به آب و پل شکسته

ای سرو تو ز آب دیده رُسته

ای روی تو همچو لفظِ شُسته

از کف دل این خراب خسته

جَسته است چو تخمه ی شکسته

پیوسته نمایم و گسسته

چون پینه ی کفش تخته جسته

جاروب درت چو گشت دسته

چوگان غرور، شد شکسته

زالایش نفس باز رسته

بازار هوای خود شکسته

هستیش به روی پرده بسته

در پردهٔ هستی‌اش نشسته

از نیک وبد زمانه رسته

قیدهمه چیز را شکسته

هستیم چو مرغ پر شکسته

از تیر قضا نژند و خسته

دست تو به قلب ماست بسته

دست تونه‌، قلب ما شکسته

در کنج شکستگی نشسته

در بر رخ انتظار بسته

از دیده طریق دل ببسته

وز اشگ روان به گل نشسته