این سقف بلند لاجوردی

روزان و شبان به گرد گردی

برخاست ز جای ساده مردی

هرگز ز دلش نزاده دردی

شب کز سر چرخ لاجوردی

گوی زر خور ز تیز گردی

ور نه چه کرا کند که مردی

از دغدغه های جمع فردی

خونابه ز کاس لاله خوردی

همکاسگی غزاله کردی

بر عرصه دشت باده خوردی

دلجویی او زیاده کردی

هر جا که ز پای رهنوردی

دیدی به هوا ز دور گردی

آهو از گرگ رم نکردی

نخجیر ز شیر غم نخوردی

زیر خم طاق لاجوردی

زان زرده زمین گرفت زردی

با هم رفتی و دانه خوردی

تا چشمه آب ره سپردی

هر جرعه می کزان بخوردی

از جا جستی و رقص کردی

یک لقمه ز دست هر که خوردی

صد سنگ خوری و برنگردی

از پنجره های لاجوردی

کم شد سیهی فزود زردی

زنجیری سیم و زر نگردی

ساکن نشوی ز رهنوردی

ای ریش تو در کمال زردی

این را ز گه که رنگ کردی‌؟

مردیم و ز کین ما به دردی

کشتی و هنوز در نبردی

وابُردن دل مبارکت باد

این بار مرا تمام بردی

یک نقش مراد برنیارم

[...]

هر صفحه در او عذار وردی

هر سطر درو بهار دردی

دوشم می‌گفت ره‌نوردی

در راه طلب جریده گردی

مگذار قدم به وادی عشق

از راه روان اگر نه فردی

پس همراه سالکان درین دشت

[...]

گر راه خدای می‌نوردی

بگذار طریق هرزه گردی