هرگز نکنی به ما نگاهی

دادی ندهی به دادخواهی

تو برده به هر کرشمه جانی

ما سوخته عالمی به آهی

جز علّتِ دوستی ندارم

[...]

عشق است نه هر چنان که خواهی

دردست و نیازِ صبح‌گاهی

از خود به درآی تا نباشی

موقوفِ اوامر و نواهی

گر زآن که گدای کوی اویی

[...]

ای آنکه تمام هم چو ماهی

با زلف چو چتر پادشاهی

مردم ز برای نقش و زلفت

از دیده برون کشد سیاهی

گر خط سیاه خود ببینی

[...]

در حجرهٔ فقر پادشاهی

در عالم دل جهان پناهی

مادر به حدیث نیک خواهی

لیلی به هلاک و سینه گاهی

آغاز سخن به نام شاهی

کار است چو چرخ بارگاهی

امید که هر خرد پناهی

از چشم رضا کند نگاهی

گفتیم خیال چون تو ماهی

بینیم بخواب گاهگاهی

ای جان و جهان توام پناهی

بر جمله جهان تو پادشاهی

بر عشق رخ تو مردم چشم

در دیده ی ما دهد گواهی

خون جگرم ز دیده پالود

[...]

بر تخت دلم نشسته شاهی

شاهی و چگونه شاه ماهی

قدسی ملکی ملک صفاتی

عالی قدری جهان پناهی

بر دست گرفته جام باده

[...]

آئینهٔ حضرت الهی

تمثال جمال پادشاهی

دانندهٔ علم جمله اسماء

واقف ز کمال ما کماهی

آوازهٔ آفتاب حسنش

[...]

ای داده ز روی خود گواهی

زانروی سفیدی و سیاهی

کاندر شب و روز وجه ما داشت

نقش دو جهان، عیان، کماهی

زین روی به نزد اهل توحید

[...]

ای سایه حضرت اللهی

وی مایه ملک پادشاهی

در ملک تو کمترین غلامی

از ماه گرفته تا بماهی

تو پادشهی جهان سپاهت

[...]

هر لحظه فرو روم به راهی

خود را نبرم گمان گناهی

تا دل دهمت به بی گناهی

دستت بوسم به عذرخواهی

لیلی به سریر پادشاهی

مجنون به نفیر دادخواهی

برخواند به رسم دادخواهی

افسانه خویش را کماهی

زان پیش که آورم سپاهی

چون دور زمانه کینه خواهی

می کرد به دام و دد نگاهی

در سینه همی کشید آهی

از موی به فرق چتر شاهی

وز تن چو خلیفه در سیاهی