شاید که خطیب خطبه خوانی

پوشیده سیه لباس از آنی

من حکم کش و تو حکم رانی

تأدیب کنم چنان که دانی

غواص جواهر معانی

کرد از لب خود شکر فشانی

وز نافهٔ مشک و لعل کانی

آراسته برگ ارمغانی

وانگه به کلید خوش‌زبانی

بگشاد خزینهٔ نهانی

زن دوست بود ولی زمانی

تا جز تو نیافت مهربانی

در جستن آب زندگانی

برجست به حالتی که دانی

با اینهمه جور‌ها که رانی

هم قوّت جسم و قوت جانی

بی شخص رونده دید جانی

در پوست کشیده استخوانی

روزی دو ز روی ناتوانی

می‌کرد به غصه زندگانی

گیرم ز پدر به زندگانی

دوری طلبیدی از جوانی

آیی به زیارتش زمانی

واری ز ترحمش نشانی

غلطید بران زمین زمانی

می‌جست ز هم نشین نشانی

بود از ندمای شه جوانی

در هر هنری تمام‌دانی

سگ صلح کند به استخوانی

ناکس نکند وفا به جانی

شعری به سیاقت یمانی

بی‌شعر به آستین فشانی

اما قدری ز مهربانی

پذرفته نشان ناتوانی

یاریت رساد تا نهانی

این نامه به یار من رسانی

من درد ستان تو نهانی

تو درد دل که می‌ستانی؟

در پای توام به سرفشانی

همسر مکنم به سرگرانی