بود او ز نواله خوردن آزاد

زو می‌ستد و به وحش می‌داد

در پای رضای زاهد افتاد

می‌کرد دعا و بوسه می‌داد

چون صبح دمد بر او دمد باد

تا میرد ازو چنانکه زو زاد

آن ذوق نشد هنوزت از یاد

کز حاجت خلق باشی آزاد

تو نیز شوی به روی او شاد

از بند فراق گردی آزاد

اقبال مطیع و بخت منقاد

آمد به قرار‌گاه میعاد

پیر آمد و زان چه کرد بنیاد

با آن بت خرگهی خبر داد

از بندگی زمانه آزاد

غم شاد به ما و ما به غم شاد

وانگه که ز دل نیارمت یاد

باشم به دلی که دشمنت باد

دانای سخن چنین کند یاد

کز جملهٔ منعمان بغداد

چون شهر به شهر تا به بغداد

آوازهٔ عشق او در افتاد

آیم بر تو ز شهر بغداد

تا از رخ فرخت شوم شاد

زان مرحله رفت سوی بغداد

بگرفته بسی قصیده بر یاد

در صحبت او بت پریزاد

مانند پری به بند پولاد

آن تن که به زخم اول افتاد

زخم دگرش به باد بر داد

معجر ز سر سپید بگشاد

موی چو سمن به باد برداد

شهری است وجود آدمی زاد

بر باد نهاده شهر بنیاد

باد است که خاک را براند

چون باد گذشت خاک استاد

دل خسرو شهر و عقل دستور

[...]

زان پس که هزار غصّه خورم

در بندگیت سه سال آزاد

گفتم شودم جرایت افزون

چون هر کس را زیادتی داد

افزون نشد این و آنچه خود بود

[...]

رفتیم بقیه را بقا باد

لابد برود هر آنک او زاد

پنگان فلک ندید هرگز

طشتی که ز بام درنیفتاد

چندین مدوید کاندر این خاک

[...]

جانی که ز نور مصطفی زاد

با او تو مگو ز داد و بیداد

هرگز ماهی سباحت آموخت

آزادی جست سرو آزاد

خاری که ز گلبن طرب رست

[...]