از تاب آتش دل وز موج دیده تر

پیوسته ام در آتش نیمی در آب نیمی

بینم مگر جمالت یا صورت خیالت

چشمی مراست بیدار نیمی به خواب نیمی

دارم جدا ز رویت، روئی ز دست خویت

[...]

ترسم نماز صوفی با صحبت خیالت

باطل بود که صورت بر قبله می نگاری

زانداز چنبر ونای و ز بیم مشت و چانه

سر سودمی نیارم در پای توپخانه

دست از طلب ندارم تا کام من بر آید

یا تن رسد به جانان یا جان زتن برآید