ما عشقباز گریه چه دانیم خنده چیست

در نوشداروی دل ما زعفران مکن

شیرین و تلخ، هر دو پسند طبیعت است

چون شیشه، گر شراب خوری، امتحان مکن

دارم ز دیدن گل نوخیز خود، چو شمع

هر لحظه چشم نو، مژه نو، نگاه نو

کردم چو ساز گریه، بیا صد نوا شنو

از رود هفت پرده چشمم صدا شنو

گردون حسابدان شکست دل من است

رو سرگذشت دانه ام از آسیا شنو

از تیرگی چه شکوه به غربت، که همچو مشک

آورده بخت، روز مرا از وطن سیاه

طغرا، به تیغ نطق، جهان را گرفته ای

کم نیستی تو هم ز جهانگیر آفتاب

تیرافکنان رای تو صد ره فکنده اند

پشت کمان به ترکش پر تیر آفتاب

در کشوری که تیغ خیالت علم شود

[...]

ماه محرم است، فغان را خبر کنید

وز بهر سرور شهدا، گریه سر کنید

ایام بی حلاوتی آل مرتضاست

قطع نظر ز دیدن شهد و شکر کنید

از دست دشمنان،شه دین ماند خشک لب

[...]

از بس که طبع من به گنهکاری آشناست

پیش از گنه، مرا به گنه می توان گرفت!

آن کس که در جهان، نسق شهر و ده نهاد

چون نی، بنای خانه دل بر گره نهاد

لب از حدیث توبه دلم را کباب کرد

چون ساغر شکسته وداع شراب کرد

گردون به من ز سفره خود آنچه داده است

بر روی نان اگر بکنم، سگ نمی خورد!

از بس که بی نصیب در ایام پیری ام

دارد عصا مضایقه در دستگیری ام