شد وقت کوچ کوچ، بنال ای دل حزین

شد عمر پوچ، پوچ بکش آه بعد از این

نگار بادبرک ساز را من مسکین

به آسمان رود از پای و کشم زمین

از بهترین سلالهٔ آدم توئی بهین

بر مهترین کلالهٔ حوا توئی مهین

در خاتم رسالتی ای ختم انبیا

همچو نگین به خاتم و چون نقش درنگین

تو بَدرِ ازهری و همه انبیا سُها

[...]

بر لوح جان نوشته‌ام از گفتهٔ پدر

روز ازل که تربت او باد عنبرین

کای طفل اگر به صحبت افتاده‌ای رسی

شوخی مکن به چشم حقارت درو مبین

گر در جهان دلی ز تو خرم نمی‌شود

[...]

امسال ‌گویی از اثر باد فرودین

جای سمن ثریا می‌روید از زمین

گویی هوا لطافت روح فرشته را

پیوند داده با نفس باد فرودین

یک آسمان کواکب هر دم چکد ز ابر

[...]

در ملک جم ز شوق شهنشاه راستین

از جزع خویش پر زگهر کردم آستین

چون خواستم به عزم زمین بوس شه ز جای

برخاست از جوارح من بانگ آفرین

گفتم به خادمک هله تاکی ستاده‌ای

[...]

ماه دو هفت سال من آن یار نازنین

هر هفت کرده آمد یک هفته پیش ازین

پی خسته دم گسسته کمر بسته بی‌قرار

می خورده ره سپرده عرق کرده خشمگین

برجستم و دویدم و پرسیدمش خبر

[...]

صدری که سوده روح به پا صد رهش جبین

در صف به خون و خاک نگون شد ز صدر زین

افراخت اختر تعب از خاک تا سماک

انداخت فرش تعزیت از عرش تا زمین

هر پیکری ز رامش و آرام و امن و فرد

[...]

این گفت و رفت از خود و افتاد بر زمین

برخاست بار دیگر و با گریه گفت این

بایع خدا متاع بلا مشتری حسین

شد راست زین معامله تا حشر شور و شین

از خویش امیدم آنکه نراند ز نشأتین

والی هشت روضه ولی خدا حسین

دست قضا چو خون حسین ریخت بر زمین

آندم قدر، ز روی نبی گشت شرمگین

ذرّات کاینات قرین فنا شدند

چون شد قِران مهر و مهش با سنان کین

نزدیک شد به هم خورد اوضاع روزگار

[...]

دست قضا چو خون حسین ریخت بر زمین

آندم قدر، ز روی نبی گشت شرمگین

ذرّات کاینات قرین فنا شدند

چون شد قِران مهر و مهش با سنان کین

نزدیک شد به هم خورد اوضاع روزگار

[...]

آنکه ز جور دور فلک با دل غمین

رو در بقیع کرد که ای مام بیقرین

ظل ملک که چرخ به جان بوسدش زمین

خرم به فضل وی زره آمد چو فرودین

بس عود سوخت خادم او گرم شد سپهر

بس گل فشاند موکب او نرم شد زمین

ایام رفتن او را مریخ در یسار

[...]

تا شد دلم شکسته آن زلف عنبرین

برداشتم درست دل از عقل و جان و دین

سودا بد آنچه در سر شوریده شد مکین

در هر کجا ز حلقه دیوانگان بر این

در روز رزم گر بنشیند به پشت زین

از هیبتش به هم شکند پشت مشرکین

رنگین کند زخون یلان دامن زمین

دست یداللهش چو درآید ز آستین

چون اوفتاد شاه شهیدان، زصدر زین

گفتی فتاد پیکر خورشید بر زمین

ناگه زشست سنگدل ظالمی رسید

تیری زره شکاف سه پهلوش بر جبین

آهی کشید از دل پر درد و، پس نمود

[...]

یارب! به پیکری که فکندند بر زمین

یارب! به سینه ای که لگدکوب شد ز کین

ایران و هر که هست در این پاک سرزمین

یعنی ز مردمان خداترس و پاک دین