اظهار عجر پیش ستم باره سود نیست

اشک کباب باعث طغیان آتش است

آسوده تر نه ملک خراسان گرفته ای

آهسته تر نه رایت سنجر شکسته ای

ام النسا ببین که چه بیداد کرده ای

و از کین چها در این ستم آباد کرده ای

کشتی مرا که زنده کنی زاده عزیز

بنگر که را به قتل که دلشاد کرده ای

در عزل این غلام و به اخراج این کنیز

[...]

ننگ آیدم ز پرهمای ارچه بوم چرخ

می پرورد به سایه بال مگس مرا

لب از لبی چو چشم خروس ابلهی بود

بر داشتن به گفته بیهوده خروس

ای غایب از نظر به خدا می سپارمت

جانم بسوختی و به دل دوست دارمت

این مهر را زوال نباشد به حکم آنک

ما پاک دیده ایم و تو پاکیزه دامنی

پیران سخن به تجربه گفتند گفتمت

هان ای جوان که پیر شوی پند گوش مکن

گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق

ساکن شود بدیدم و مشتاق تر شدم

در راه باد عود بر آتش نهاده اند

یا خود در آن زمین که توئی خاک عنبر است

گیرم که مارچوبه کند تن به شکل مار

کو زهر بهر دشمن و کو مهره بهر دوست

زنهار دیگ مهر فرومایگان مپز

زیرا که پخته هوست خامی آورد

زیبا کند نشست تو او را نشان زشت

پیوند او ترا همه بدنامی آورد

از هر چه میرود سخن دوست خوشتر است

پیغام آشنا نفس روح پرور است

آن دارویش دهید که بیهوشی آورد

شاید که یاد ما به فراموشی آورد

مگذار ضایعم که مرا عنف روزگار

بر اعتماد لطف تو ضایع گذاشته است

این مزد قاصدی است که آید ز کوی تو

کو را دوباره باز فرستم به سوی تو

با دست که فشاری و که مالیش به پای

بیچاره من که پیش تو از غوره کمترم

گفتم که این نخست خداوندی تو نیست

ای انوریت بنده و چون انوری هزار

این قاصد از کدام زمین است مشکبوی

وین نامه در چه داشت که گیتی معطر است

مگذار ضایعم که مرا عنف روزگار

بر اعتماد لطف تو ضایع گذاشته است