در صورت قطره سر به سر دریاییم

تو ذره مبین مهر جهان آراییم

گویند که کنه ذات او نتوان یافت

ما یافته‌ایم اینکه کنهش ماییم

ای از غم دیدن رخت حیران، من

وندر طلب وصل تو سرگردان، من

بودن به تو مشکل است ونابودن آه

سرگردان من، بی سر و بی سامان، من

گرچه برخیزد ز آب بحر موجِ بی شمار

کثرت اندر موج باشدلیک آبی بیش نیست

سر ز حیرت به درِ میکده‌ها می‌کردم

چون شناسایِ تو در صومعه یک پیر نبود

از رهِ خویش پرستی قدمی بیرون نه

قطع این منزل و ره جز به چنین گام مکن

دل مظهر ذات صمد، فرد قدیم لم یزل

آیینه نور آید همی گنجینهٔ سرّ ازل

مهربتان دلربا از دل برون کردیم ما

مشتاق عین و لام و یا آمد بدل نعم البدل

پردگیِ عشق ولی پردهٔ آن حسن نبی

عشق سرّی است خفی حسن کمالی است جلی

ذات او عین صفاتست و علو عین دنو

بعد او قرب بود منفصلی متصلی

از یک نفس شد برملا کون و مکان،عرض‌وسما

خلق نفس کار خدا خلق جهان کار نفس

در راه عشق آن صنم هر گه ترا آید حرج

در صبر ثابت کن قدم کالصَّبْرُ مفتاحُ الفرج

یکدم میاسا از طلب زان رو که مَنْجَدَّ وَجَدْ

می‌زن در دل با ادب زیرا که مَنْلَجَّ وَلَج

ربانی باهوش شو با حاضران خاموش شو

[...]

پیکان او گذر کند ازسنگ ومن دلی

آورده‌ام که پیش خدنگش سپر کنم

نعمت خواجه عمیم است و خداوند کریم

بنده را لیک به خدمت هنری می‌باید

در جوانی شده‌ام پیر معارف زان رو

که بجز عشق جوانان دگرم پیر نبود