مایهٔ مهراند ولی کینه‌جوی

دشمن جانند ولی دوست روی

صبر کجا، چیست تحمل بگوی

از من دلسوخته اینها مجوی

از ره حس برده ز مقصود بوی

پویه کنان کرده به مقصود روی

همچو گلیم از تو شده سرخ روی

رنگرزی های تو را شرح گوی

روحی و غایب نه ز تو هیچ سوی

در نظرت هست یکی پشت و روی

تنگ شده بر دل من شهر و کوی

طوف کنان تافتم از شهر روی

هر چه نباید که بجویی مجوی

هر چه نشاید که بگویی مگوی

خواست یکی کور، زنی زشت روی

کینه وری، طعنه زنی، زشت خوی

باز کن از بخیه زده جامه جوی

بو که تو را بخیه نیفتد به روی

روزی از آنجا که فلک راست خوی

گشت ز بی مهریشان کینه جوی

شب ز مژه بهر سفیدی روی

از رخ آن نامه سیاهی بشوی

نور هدایت ز هدایه مجوی

راه نهایت به نهایه مپوی

کاسب بیچاره که در شهر و کوی

ز آبله دست کند آبروی

پایه پیری به جوانی مجوی

راه ارادت به امانی مپوی

بانگ زد آن ماه که ای هرزه گوی

به که بگردانی ازین هرزه روی

تا نشود برقع تو موی روی

پا منه از خانه به بازار و کوی

می روم این لحضه به هر راه و کوی

تا کنم آن گمشده را جست و جوی

راهنمای خرد راهجوی

کام گشای نفس گرم پوی

حیف که باشی به چنین آبروی

بر سر این گوی چو طفلان کوی

برد کشانش عسس کینه جوی

تلخ سخن گشته، ترش کرده روی