خاک به فرمان تو دارد سکون

قُبّه‌ی خَضرا تو کنی بیستون

طرحْ برانداز و بُرون کَش برون

گردن چرخ از حرکات و سکون

کرد چو ره رفت ز غایت فزون

سر ز گریبان طبیعت برون

عقل به شرع تو ز دریای خون

کشتی جان برد به ساحل درون

ریخته رنجور یکی طاس خون

گشته ز سر تا قدم انقاس گون

در پس این پردهٔ زنگار گون

عاریتی‌انند ز غایت برون

بار عنا کش به شب قیر‌گون

هرچه عنا بیش عنایت فزون

حالی از آن قطره که آمد برون

گشت روان این فلک‌ِ آبگون

آب نه و زین نمک آبگون

زهرهٔ دل آب و دلِ زهره خون

گر شکنی عهد الهی کنون

جان تو از عهده کی آید برون‌؟

زرد بِه این چهرهٔ دینار‌گون

زانکه شود سرخ به غرقاب خون

و صف نه زان گو نه شد از دل برون

کان دیگری را به دل آید که چون

رانده همی از مژه سیلاب خون

تا زنظر کشتی شه شد برون

عکس که بنمود باب اندرون

کشتی خصم ست که بینی نگون

گشته گهٔ سیر، هلالش زبون

عکس هلال ست باب اندرون

لیک جزین فرق ندانم کنون

کاوست سر افراخته ابر نگون

پیل چو کوهی که بود بی‌سکون

چارستون زیر که بی ستون

پر رگ و در رگ نه نشانی ز خون

لیک هم از رگ دودش خون برون

وصف تو ز اندازه دانش فزون

کار تو ز اندیشه مردم برون

نسترن از شاخ درافتد نگون

خشک شود در جگر لاله خون