معجر کافوری او مشک پوش

گوهر و زر زآمدنش در خروش

غاشیه دولت او کش به دوش

تا شودت ستر کرم عیب پوش

یار هم آغوش به هر باده نوش

تو پس زانوی غم اندر خروش

باش به دکانچه دوران به هوش

جنس گران را مشو ارزان فروش

وان که چو از گربه برآید خروش

رو نهد از بیم به سوراخ موش

بگذر از این طایفه ماروش

بر صفت مار به آزار خوش

جلوه او دید یکی خرقه پوش

آمد از آن جلوه‌گری در خروش

پای به گل چند نشینی بکوش

زهر طلب در ره یاری بنوش

زان فکنی جامهٔ اطلس به دوش

تا شود آن بر خریت پرده پوش

باش چو آهوی ختا پوست پوش

برگ گیا میکن ازین دشت نوش

چند شوم نخل صفت لیف پوش

چند توان بار کشیدن به دوش

از ذوق صدای نایت ای رهزن هوش

وز بهر نظاره ی تو ای مایه ی نوش

زپنبه شد بناگوشت کفن پوش

هنوز این پنبه بیرون ناری از گوش

داشتم از درد جدایی خروش

دل چو تو را یافت زبان شد خموش

غم نخوردم غایب من حاضر است

مژده دل می رسد از لب به گوش

گر نرسد بوی تو هر صبحدم

[...]

خنده بلب داد که بردار نوش

گریه بدل ریخت که بر چین خروش

از ته دل جرعه دیدار نوش

گاه شود مست و گه آید بهوش

نشاه توحید در آید بجوش

مستی جاوید بر آرد خروش

دایه نه شاهد مستی خروش

بود زبستان عدم شیر نوش

سینه درد از نفسش مست جوش

از لب اندوه تبسم فروش

ای زدمم سینه معنی بجوش

مرغ معانی ز لبم در خروش