آنکه ره کعبه نماید بکور

دیده همانا به نبندد زدور

دوستی خود بدلش کرد زور

نعمت رازش بگلو گشت شور

تاکه درخشنده بود ماه وهور

تا نبود سایه درخشان چو نور

در طلب راه ز نزدیک و دور

قافله سرگشته تر از خیل مور

روضه ای آمد به نظر همچو نور

سنگ بنایش همه از کوه طور

ساده دلی را ز پی راه دور

گشت خری چون خرعیسی ضرور

عشق درم در دلم افکنده شور

گر تو نبخشی، بستانم به زور

آهن آیینه چو افتد ز نور

کس نکند فرق ز نعل ستور

مرده هم خورده به رغبت چو گور

پخته، ولی خام خورش چون تنور

از کفشان شد چو عنان شعور

گشت نمودار چراغی ز دور

قافله ای آمد از راه دور

بود چو مهمانی ایشان ضرور

غازه کش چهرهٔ تابنده حور

مایه دِهِ چشمهٔ پاینده نور

سر که ندارد ز تو سودا بگور

دیده که بیند نه بروی تو کور

نی چه خطا رفت کدامین سراست

کز نمک لعل تواش نیست شور

جمله عوالم بتو باشد عیان

[...]

در همه جا حاضر و غایب چو نور

در همه جا مبدأ نور حضور

عشق بلند آمد و دلبر غیور

در ادب آویز و رها کن غرور

ای زجمال تو جهان غرق نور

نور بطون تو حجابِ ظهور

نخوت هستی است که آرد غرور

همت مستی است که آرد حضور

گِردِ فیوضات وجودی ظهور

بر مثلِ آیت اللّهُ نور

دیده بحق دیدهٔ آن دیده ور

شاهد معنی ز ظلال صور

ساخته رب اللیالی و الدهور

نور رویش نور فوق کل نور