سایه او بود که در باغ ناز

بود تماشائی گلهای راز

گه کنم آوازه امید ساز

گاه شوم نغمه حرمان طراز

گفت که ای مطرب بزم حجاز

انجمن لهو و لعب اگرم ساز

بست به بردست و زبان کرد باز

تا چه برون آید از آن گنج راز

طاق دو ابروی تو محراب ناز

عجز بمحراب وی اندر نماز

مقصد پروانه هستی گداز

در قدم شمع بود سوز و ساز

نیمشبی با دو سه دستان طراز

کرده بافسون در افسانه باز

بردل خود بسته یکایک طراز

پرده زآرایش خود کرده باز

دامن دریوزه گشادشت باز

پیش کف همت عالم نواز

گفت که خورد آن شتر برق تاز

مهره به دل از فلک حقه باز

چیست به دستش جرس نغمه ساز

شاهد مستی که شود زنگباز

کرده نمایان جل رنگین به ناز

همچو عروسی که نماید جهاز

وسمه‌کش ابروی پر خشم ناز

گردفشان سر و روی نیاز

جمله فرح بخش هم و دلنواز

چون گل و بلبل همه با برگ و ساز

پیشهٔ عطّار وشی کرد ساز

طبله به شکّرشکنی کرد باز

آن سر و پیکر کش ازآغوش سلطان حجاز

بود ناز در مصاف ترکتاز

ای به نظاره شده‌ای دیده باز

سهل مبین در مژه‌های دراز

دیده و دل محرمِ این پرده ساز

تا چه برون آید از این پرده باز

هی هی از این انجمن دلنواز

کش در رحمت به جهان کرده باز

آلهۀ عشق و خداوندِ ناز

آدمیان را به مَحَبّت گداز