رو دو سه روزی به غم دلنواز

صبر کن و با غم هجران بساز

خادمه آمد به بر یار باز

گفت که ای سرو قد دلنواز

قصد حریم حرمش کرد باز

خادمه آن لحظه به عمر دراز

خادمه از خدمت آن دلنواز

گشت سوی عاشق بیچاره باز

خادمه باز این سخن جان گداز

کرد روان عرضه به آن دلنواز

از بر آن سرو قد دلنواز

خادمه آورد دگر بار راز

نقطه «بی » پست ز ارباب راز

تخم امید است به خاک نیاز

هر چه نه هستی به سرای مجاز

باشدش البته به هستی نیاز

رفت در آن خانه به صد عز و ناز

خانه نشینان به هزاران نیاز

کیست کزان پرده شود پرده ساز

زمزمه ای گوید ازان پرده باز

یافت اجازت که ز اقلیم راز

راحله راند به حریم مجاز

خامه مفتی که چو انگشت آز

شد ز پی لقمه ربایی دراز

رشک خوری تافته از اوج ناز

مغرب تو یثرب و مشرق حجاز

از پی گوشی که کند فهم راز

بین دهن گل چو لب غنچه باز

بر زر هر سفله منه چشم آز

همچو صدف با گهر خود بساز

شاهد پرورده به صد عز و ناز

بیش به مشاطه ندارد نیاز

دست کرم کرد به فرقم دراز

کای سر تو خاک به راه نیاز

بهر رهایی ز سگ تیر تاز

روبهش از حیله گری رسته باز

کنده ددانش همه دندان آز

از جگر خویش شده طعمه ساز

غنچه سخن از شکرش کرد ساز

قفل ز درج گهرش کرد باز