دید که بنشسته به تخت مراد

خادمه را چشم چو بر وی فتاد

صوفی ازین صبر برآید مراد

کس چو تو بی صبر به عالم مباد

زاده عشقی هم ازو خواه زاد

باش بدو شاد و ازو جو رشاد

روی به عشق آر که جز عشق نیست

عاشق و معشوق و مرید و مراد

راه مده وهم دویی را به خود

[...]

سطر حروفش ز بیاض و سواد

داده ات از نور و دخانست یاد

سطر نخست از ورق این سواد

قدس نژادان تجرد نهاد

نقش نخستین چه بود زان جماد

کز حرکت بر در او ایستاد

ناقه تنزیه چو تنها فتاد

پای ز معموره به صحرا نهاد

تاج بها بر سر دین او نهاد

قفل هوا از در دین او گشاد

رقعه او نور ده هر سواد

بقعه او ثانی خیرالبلاد

گرچه سخن هست گرههای باد

در گرهش بین گهر صد گشاد

عقد حمایل که به بر جلوه داد

عقده صبر از رگ جانم گشاد

هر که بر این مهره چو خر دل نهاد

در گرانمایه به خر مهره داد

روشنیی در دل تنگم فتاد

تیرگی غفلتم آمد به یاد

بس که سر افراخته زو گردباد

خیمه گردون شده ذات العماد

گوش کرامت به خطابم نهاد

درج حقیقت به جوابم گشاد

یعنی ازین شهد که صافی فتاد

هر که مگس طبع بود دور باد

روی در آن کن که تو را روی داد

صد در امید به رویت گشاد

شکر خدا گوی که توفیق داد

ره به سوی خانه خویشت گشاد

چند درین ششدره بی گشاد

عمر دهی از دم اینان به باد

در دلت از غیب گلی چون گشاد

از دم ناخوش مده آن را به باد