فترکته جرز السباع بنشئه

یضمن قلّة رأسه و المعصم‌

در بر آن را که چون تو یاری باشد

گر ناله کند سیاه کاری باشد‌‌

گر جان باشارتی بخواهی زرهی

در حال فرستم و توقف نکنم

خالی نه از من و نه بینم رویت

جانی تو که با منی و دیدار نه!

گفتی مستم، بجان من گر هستی

مست آن باشد که او نداند مستی!‌

گفتم صنما مگر که جانان منی

اکنون که همی نگه کنم جان منی

بی جان گردم اگر ز من بر گردی

ای جان جهان تو کفر و ایمان منی

دل زان خواهم که بر تو نگزیند کس،

جان زان که نزد بی غم عشق تو نفس،

تن زان که بجز مهر تواش نیست هوس،

چشم از پی آنک خود ترا بیند و بس‌

دل زان خواهم که بر تو نگزیند کس

جان زانکه نزد بی‌غم عشق تو نفس‌

تن زان که بجز مهر تواش نیست هوس

چشم از پی آنکه خود ترا بیند و بس!

زحمت غوغا بشهر نیز نبینی

چون علم پادشا بشهر درآید

از غیر جدا شدن سر میدانست

کار آن دارد که با تو در پیمانست‌

چندم پرسی مرا چرا رنجانی

حقا که تو حال من زمن به دانی!

چندم پرسی مرا چرا رنجانی

حقّا که تو حال من زمن به دانی!

این دیده من همه جمالت خواهد

طبع دل من بوی وصالت خواهد

بخشای بر آن کسی که اندر شب و روز

در خواب بآرزو خیالت خواهد.

دل زان خواهم که بر تو نگزیند کس

جان زانکه نزد بی‌غم عشق تو نفس

تن زانکه بجز مهر توأش نیست هوس

چشم از پی آنکه خود ترا بیند و بس‌

گر در مستی حمائلت بگسستم

صد گوی زرین بدل خرم بفرستم‌

عشق چنان روی، تاج باشد بر سر

ورچه ازو صد هزار درد سر آید

من دل بکسی دهم که او جان ارزد

ور جان ببرد هزار چندان ارزد

وصف تو چه جای حکمت‌اندیشانست

خاک کف تو سرمه دل‌ریشانست‌

شاهان جهان پای ترا بوسه دهند

عشق تو چه کار و بار درویشانست‌

بر بندم هر دو چشم و نگشایم نیز

تا روز زیارت تو ای یار عزیز

ای نفس خسیس همّت سودایی

بر هر سنگی که بر زنم قلب آیی‌