به مهرت ویسه آنگه سر در آرد

که شاخ ارغوان خرما برآرد

چنان دانم که با تو سر درآرد

درخت اَندُهَت شادی برآرد

نهالی کو سر از باغی برآرد

ببارش هر کسی دستی برآرد

برآرد باغبان از بیخ و از بن

اگر بر جای میوه گوهر آرد

نظر بر گل‌سِتانی دیگر آرد

و زو بِهْ دل‌سِتانی در بر آرد

بخار دیگ چون کف بر سر آرد

همه مطبخ به خاکستر برآرد

ترا زین چاهِ ظلمانی برآرد

بخلوتگاهِ روحانی درآرد

به خون دل زر از بیرون درآرد

اجل خود زر ستاند خون برآرد

چو مرد آن دلو صد من را درآرد

نشینم من درو تا بر سر آرد

تمامت را برنگ خود برآرد

بتوبه روز بدبختی سرآرد

تمامت را برنگ خود برآرد

بر ایشان روز بدبختی سرآرد

محیط بحر او موجی برآرد

هزاران در و گوهر بر سرآرد

مگر افسر به گوهر سر در آرد

به گوهر کار ما چون زر بر آرد

فلک بسیار دوری با سر آرد

زمین تا خوشه گندم بر آرد

زمان هر گه که دوری با سر آرد

زند چرخی و دوری دیگر آرد

در آن صحبت که جان دردسر آرد

که باشد دیگری تا دم برآرد

اساسی را به گردون گر برآرد

به اندک رنجشی از پا در آرد

هجوم خلق بس درد سر آرد

خلل در عزلت از طاعت برآرد

مگو دریا چرا موجی برآرد

برد موجی و موج دیگر آرد

مگو دریا چرا موجی برآرد

برد موجی و موج دیگر آرد

خیال بد چو افزون‌ شد، شر آرد

به ناگه عمر مظلومی سر آرد