بدانست او که آن خانه کجای است

وز آتش مهربانش را چه رای است

نکو‌بین باش گر عقلت بجای است

که گر بی‌عیب می‌جویی خدای است

بزرگ امید گفتش کانچه رای است

منت گویم دگر به دان خدای است

درین بالا که دل زان در بلای است

به دیدارت که چشمم زیر پای است

متاعِ من، دلِ دردآشنای است

نصیبِ من، فغانِ نارسای است

به خاکِ مرقدِ من، لاله خوش‌تر

که هم خاموش و هم خونین‌نوای است