اگر روزی بیندازد کمند از برج ایوانش

بسا دلها که اندر حضرت او در شکار آرد

چو لا از صدر انسانی فکندت در ره حیرت

پس از نور إلهیت باللّه آی از إلّا

هر ان چیزی که شد پنهان نبیند دیده ما آن

بهر چیزی که شد پنهان بود یزدان ما بینا

کرا باشد بصر زین سان که هر یک ذره زین عالم

نگردد زو کم از وادی نپوشد زو شب یلدا

بهرچ از اولیا گویند ارزقنا و دفّقنا

بهرچ از انبیا گفتند: آمنّا و صدّقنا

بهرچ از راه باز افتی، چه کفر آن حرف و چه ایمان

بهرچ از دوست وامانی، چه زشت آن نقش و چه زیبا

کسی کاندر صف مردان، بمی‌خواری کمر بندد

برابر کی بود، با آن که دل در خیر و شر بندد؟

گر از میدان شهوانی سوی ایوان عقل آیی

چو کیوان در زمان خود را به هفتم آسمان بینی‌

ور امروز اندرین منزل ترا حالی زیانی بد

زهی سرمایه و سودا، که فردا زین زیان بینی!

سر زلف عروسان را چو برگ نسترن یابی

رخ گلبرگ شاهان را چو شاخ زعفران بینی‌

سر الب ارسلان دیدی ز رفعت رفته بر گردون

به مرو آتا کنون در گل تن الب ارسلان بینی‌

ازین زندان اگر خواهی که چون یوسف برون آیی

بدرد دوری یوسف صبوری چون زلیخا کن‌