چه دردست این که عشقش نام کردند

وزو آشوب خاص و عام کردند

خراباتیست اندر عشق کانجا

می از خونِ جگر در جام کردند

به یک ساغر در آن میخانه ما را

[...]

یکی برزگرک دیدم درین دشت

به خون دیدگان آلاله می‌کشت

همی کشت و همی گفتا دریغا

که باید کشتن و در دشتها هشت

وی ته سر در بیابانم شو و روج

[...]

حقیقت جز خدا دیدن روا نیست

که بی شک هرچه بینی جز خدا نیست

نمی‌گویم که عالم زوشده زانک

چنین نسبت به او کردن روا نیست

نه او عالم شده نه عالم او شد

[...]

نخستین باده کاندر جام کردند

ز چشمِ مستِ ساقی وام کردند

به گیتی هر کجا درد دلی بود

به هم کردند و عشقش نام کردند

عراقی طالب درد است و آن هم

به بویِ اینکه درمانش تو باشی

غمت هر لحظه جانی خواهد ازمن

چه انصاف است چندین جان که دارد

نشان عشق می‌خواهی عراقی

ببین تا چشمِ خون افشان که دارد

نَفِس مرغی مقید در درون است

نگهدارش که خوش مرغیست دمساز

ز پایش بند مگسل تا نپرّد

که نتوانی گرفتن بعدِ پرواز

هفت شهر عشق را عطار گشت

ما همان اندر خم یک کوچه‌ایم

مصیبت نامه کاندوه نهان است

الهی نامه کاسرار عیان است

به داروخانه کردم هر دو آغاز

چه گویم زود رستم زین و آن باز

به داروخانه پانصد شخص بودند

[...]

نبینم در جهان مقدار مویی

که او را نیست با روی تو رویی

جهان از تو پر و تو در جهان نه

همه در تو گم و تو در میان نه

خموشیّ تو از گویایی تست

[...]

مرا از شاعری خود عار ناید

که در صد قرن چون عطار ناید

تو از دریا جدایی و عجب بین

ز تو یک لحظه این دریا جدا نیست

خیال کج مکن اینجا و بشناس

که هر کو در خداگم شد خدا نیست

دلا گر عاشقی از عشق بگذر

که تامشغول عشقی عشق بند است

اگردر عشق از عشقت خبر نیست

ترا این عشق عشق سودمند است

هر آن مستی که بشناسد سر از پا

[...]

هرآن نقشی که بر صحرا نهادیم

تو زیبا بین که ما زیبا نهادیم

چو آدم را فرستادیم بیرون

جمال خویش بر صحرا نهادیم

مشو مغرور چندین نقشِ زیبا

[...]

طریق عاشقی وانگه سلامت

مَعاذَ اللّه ز فکرِ باطلِ من

بهشت و دوزخت با تست در پوست

چرا بیرون زخود می‌جویی ای دوست

اگر تو خوی خوش داری به هر کار

از آن خویت بهشت آید پدیدار

وگر خویِ بدت اندر رباید

[...]

دل از دنیا به کلی بسته دارید

سراندر راه حق پیوسته دارید

دلی را کو نشد دیوانهٔ عشق

به زنجیر شریعت بسته دارید

چو در میدان وحدت کرد جولان

[...]

یکی را گر به صد ره برشماری

یکی باشد عددها بی شمار است

چو ختمِ آفرینش آدمی بود

به آخر نوعِ انسان آفریدند

پیِ درد تو مهمانخانه‌ای ساخت

چو برهم زد قضا آب و گِل من