فلک زد گشت چون غم را خزینه

زدستم قفل بر صندوق سینه

دو دستم قرعه آمد تخته سینه

بعلم رمل هستم بی قرینه

بملکش جای خالی از خزینه

نمی شد یافت چون صندوق سینه

مگر ذوق سخن دارد به سینه؟

که دارد در میان خود سفینه

جبابش از زر ماهی خزینه

چو خوبان در کف موجش سفینه

روان می کرد اسباب و خزینه

شده مجموعه ی آنها سفینه

صدف را شد ز زخم تیغ کینه

چو پشت گوش ماهی، روی سینه

تفک را هر نفس از نقد کینه

تهی می گشت و پر می شد خزینه

چو خوبان در کف موجش سفینه

حبابش از زر ماهی خزینه

به عزت جای داد آن بی قرینه

چو بیت انتخابم در سفینه

رفیقی داشتم با خود قرینه

که تنها نیست مصرع در سفینه

چو خواهد شعبه رقص زرینه

نهفته کی بماند یک دفینه

نهد بر آب دریا گرچه سینه

رود بر روی موج گل، سفینه

بود سیمین‌برانش در خزینه

ز صد گنج روان در هر سفینه

که با من خود کسی را نیست کینه

به خوابم دست چپ آمد به سینه

چه پنداری دلم را نیست کینه

من آن دل را برو ن کردم ز سینه

چو روضه روضه ای همچون مدینه

بود صندوقه اش صندوق سینه

چه خانه خانه همچون سفینه

درو از موج آبش راه زینه

چراغ پاسبانش آبگینه

صدف را جای روغن گشته سینه

دکانش صاف همچون آبگینه

بو صندوق او صندوق سینه