سبک گشته دل ازتنگی سینه

همه مردان گران از آبگینه

اگر این هست صندوق خزینه

دلم خوش باد در صندوق سینه

برارد آب از دریای سینه

کند در چشم همچون آبگینه

به همراهی وزیر سخت کینه

نباتش در لب و زهرش به سینه

نشیند اهل دولت را به سینه

چو می در جام و گوهر در خزینه

ولی با گبر و هندو بود کینه

که خون می بیختش غربیل سینه

ز دریا بر کشیدند آن خزینه

چو لولو ز آب و باده ز ابگینه

خدایم داد چندانی خزینه

که دریا زو بود یک آبگینه

بقا را گر تهی ناید خزینه

سه گنج دیگر افشانم ز سینه

ز خشم و شهوت و از حرص و کینه

تهی کن ای پسر امروز سینه

چه از مویینه و ابریشمینه

چه از نادر گهرهای خزینه

به آن صافی دلان پاک سینه

بجای آورد رسم و راه دینه

بگفتا آنچه من دارم دفینه

ز مشک و گوهر و زر در خزینه

نیاید زین کنیز کمترینه

به جز شوق درون و سوز سینه

مرا از گوهر و زر صد خزینه

درین خلوتسرا باشد دفینه

به درگاهت خداوندا کمینه

که سوی بحر آورد این سفینه

فکندی بازش و گفتی به کینه

چه نسبت سنگ را با آبگینه

حسودان را بود رنجی به سینه

که بی موجب همی ورزند کینه

ز گنج راز در هر کنج سینه

نهاده خازن تو سد دفینه

چه اندر خانه سد خصمم به کینه

چه این دل را نگه دارم به سینه