بنام خسرو روی زمین را

نهادم نام خسرونامه این را

چو هرمز دید نقش دل گزین را

بخدمت بوسه زد روی زمین را

تویی پشتی سپهداران دین را

تویی مردی، همه روی زمین را

بدزدیدی زن شاه زمین را

کنون پای آراگر مردی تو این را

کشید آن گاه حیدر تیغ کین را

سراسر کشت کفار لعین را

بگوید جمله علم اولین را

نماید سر علم آخرین را

وصالی بخش جان نازنین را

که تا یابد به کل عین الیقین را

چو میداند زبان جمله این را

زبان اوست در عین الیقین را

بر آن پر دُم چرا بستی تو این را

ندانستی تو خود آیین زین را

نماز صبح کرده از یقین را

دعا کرد او عبادالصالحین را

مرا بنمود اندر حق یقین را

بدیدم اوّلین و آخرین را

چو گوئی باش گر بتوانی این را

ببینی خویشتن عین الیقین را

بر تو چون حکایت باشد این را

ندانی تو بیان عین الیقین را

هزیمت کن تو شیطان لعین را

که تادیگر نیاید او کمین را

مگو با کس نهان میدار این را

که بیشک این بود عین الیقین را

اگرچه شرح بسیارست این را

ولیکن راز میجوید یقین را

جوابی دادم آندم صدر دین را

که ای عین العیان مر پیش بین را

منت گفتم نمییابی تو این را

ولی کی یابی این عین الیقین را

عزیزم داشت همچون جم نگین را

تواضع کرد چون گردون زمین را

پس آنگه عزم شد سلطان دین را

هم آن معصومهٔ پرهٔ‌نشین را