خدنگ مه جبینان دلنشین است

جفای نازنینان نازنین است

نشد رسته دل فایز از این دام

سر زلف بتان حبل المتین است

دلم در گوشه چشمش مکین است

نشسته تا ابد منزل گزین است

دل فایز گرفته خوش مقامی

بلی خوشدل دل کوثر نشین است

نه هر آهوی دشت آهوی چین است

نه هر گاوی که بینی عنبرین است

نه هر یاری وفادار است فایز!

وفا در خطه ارمن زمین است

عجب این خاک بویش عنبرین است

یقین با خون مهرویان عجین است

خلیل‌الله که او برهان دین است

پدر را در طریقت جانشین است

مر او را از یقین دیدن چنین است

نه از روی حقیقت وین یقین است

دگر تصدیق اخبار مبین است

دگر تصدیق کل مرسلین است

مگر اول تعین کان بعین است

تو را فرموده صوفی حضرتین است

بزند عارفی کاهل یقین است

خود اسماء را مراتب این چنین است

خود آن مخصوص ارباب یقین است

بآن نزدیک روح محسنین است

ز «یلقی الروح من امره» یقین است

که ملقی الروح جبریل امین است

ز آثارت سرائر گر یقین است

ترا در باطن اکوان دفین است

اگر گفتند آنها بهر این است

که آید در ره آن کاهل یقین است

خود آن کو عبد رحمن از یقین است

بجلوه رحمه‌ للعالمین است

هنوزت تا که چشم غیر بین است

فرار از صورت قهرت متین است

خود الحق مظهر غفار این است

هر آن بخشنده را حال این چنین است

در اکوان فعل و تأثیرش چنین است

فلک در پیش عزمش چون زمین است

هم آنکو مظهر اسم متین است

نه مستولی بر او شیئی یقین است

چو او خود قهرمان ملک و دین است

مخل دزد و همدست امین است

حدود شرع یکجا این چنین است

ز بهر پاس ملک و جان و دین است