وجود تو ترا سدیست در پیش

تو پیوسته دران سد مانده در خویش

چو پندار تو برگیرند از پیش

کسی مرده سگی برخیزد از خویش

ترا از تو هزاران پرده در پیش

چگونه ره بری یک ذرّه در خویش

چنان شو تو که گر آید اجل پیش

تنت مانده بوَد جان رفته بی‌خویش

که از من صدقهٔ برسد بدرویش

که آن صدقه نبیند کس کم و بیش

کدامین نعمتی دانی تو زان بیش

که خواند کردگارت بندهٔخویش

بدو دیوانه گفتا هین بیندیش

که امر تو روان چون نیست بر خویش

چو زر القصّه پیش آورد درویش

نهادش آن گلیم آن مرد در پیش

پسر گفتا چنین کاریم در پیش

چرا جانم نترسد سخت بر خویش

نهاده تیشه و زنبیل در پیش

شده واله نه با خویش و نه بی‌خویش

شهی در خشم رفت از مردِ درویش

براندش با دلی پُر درد از پیش

یکی را می‌برند از خانهٔ خویش

دگر را می‌نهند آن خانه در پیش

به یار خویشتن گفتا مرو پیش

مخور زنهار بر جانت، بیندیش

زُبَیده گفت ای عاشق تو برخویش

چه خواهی کرد ای کذّاب ازین بیش

اگر سر نفکند از سرسرت پیش

سر موئی ندارد سر سر خویش

چنان گشتم ز سودای تو بی‌خویش

که از پس می‌ندانم راه و از پیش

بدل یک روز گفت ای دل بیندیش

که اکسیری کنی در جوهر خویش

گر اکسیری کنی از جوهر خویش

بود آن کیمیا از عالمی بیش

زمستان داروئی بودیش در پیش

که مالیدی ز سر تا پای برخویش

جوابش داد پیر حکمت اندیش

که چندانی مرا خوابست در پیش