مکش چندین کمان بر تیر تدبیر

که از تو بر تو می‌آید همان تیر

جوانی را و آن بالای چون تیر

درین ره باختی و آمدی پیر

کنون زشتست حرص از مردم پیر

گنه خود چون بود با موی چوی شیر

ز سودای جوانی گفت ای پیر

بچندست آن کمان پیش آی زرگیر

درین نه کاسهٔ جان سوز دل گیر

گرت روزی عروسی کرد تقدیر

بگیر آن حلقه را در وقت شبگیر

دل شوریده را درکش بزنجیر

حریصی را مکن بر خویشتن چیر

که جان پاک تو گردد ز تن سیر

مکن کس را ز عام و روستا چیر

که خلقی را به ظلم از جان کند سیر

نه شمشیر آن تواند کرد و نه تیر

که در وقت سحر آه دل پیر

چو من شاهی که زیراین کهن دیر

بشاهی میزنم بانگ و لاغیر

خدایا میندانم هیچ تدبیر

شدم دیوانه زان موی چو زنجیر

دل همچون کباب و موی چون شیر

کباب آورد و شربت دایهٔ پیر

بسی بر بام میشد شام و شبگیر

بتهمت اوفتاد آن دایهٔ پیر

چو بسیاری بگفت آن دایهٔ پیر

برآمد آن جوان را روی چون قیر

بجست از من دل دیوانه چون تیر

نگه چون دارم از زلفش بزنجیر

از آن پاسخ چنان شد دایهٔ پیر

که گفتی خورد بردل زان جوان تیر

نمیآورد طاقت دایهٔ پیر

که گلرخ زار مینالید چون زیر

چو دایه این سخنها کرد تقریر

گل بی برگ آبی شد ز تشویر

جوان چون دید روی دایهٔ پیر

زخنده شکّرش آمیخت با شیر

چرا باز آمدی ای جادوی پیر

که نتوان زد چو تو جادو بصد تیر