چه خواهی گفت فردا مصطفی را

بخواهی دید روی مرتضی را

تو پیر راه میدان مصطفی را

ز خود آگاه میدان مرتضی را

چو دانستی به معنی مرتضی را

شدی عارف ره و رسم هدا را

قدم چون منقطع گردد ولی را

درین رتبت بود رتبت نبی را

هران کو مهر مُهر مصطفی را

نهد بر دل بیابد مرتضی را

دگر میدان حواس ظاهری را

تو حس مشترک دان باطنی را

نوازش گرنماید مرتضی را

حسینی آورد بر لب صدا را

چو از ملک دکن شد جلوه پیرا

سوی هندوستان آن مسند آرا

دف و مزمار و چنگ وعودونی را

قدح مینا پیاله خم می را

پس اریابی در اسماء سر ویرا

ز کل شی‌ء بینی کل شیی را

کسی که آرد دلیل اثبات شی را

شناسد هم بوصف و رسم ویرا

مدان جز حق بمعنی عین شی را

که حق بود آنکه عارف دید ویرا

از اینرو گفت هر کس مرتضی را

ببیند دیده شش تن ز انبیا را

بیا ساقی کرم کن جام می را

معطر کن مشام جان کی را

به نام ایزد، گلی دارم که هرگز،

نبیند آفت تاراج دی را

ز رمز عاشقی یک حرف گفتند

[...]

در آن مجلس که حرمت نیست می را

صلا ده ای پسر خوبان ری را

می و مطرب در این مجلس مباح است

خبر کن ساقی فرخنده پی را

به ری خوبان دریغ از ما نکردند

[...]

به چشمش وانمودم زندگی را

گشودم نکته فردا و دی را

توان اسرار جانرا فاش تر گفت

بده نطق عرب این اعجمی را

بیا ساقی بگردان جام می را

ز می سوزنده تر کن سوز نی را

دگر آن دل بنه در سینهٔ من

که پیچم پنجهٔ کاؤس و کی را

بیا ساقی بیارن کهنه می را

جوان فرودین کن پیر وی را

نوائی ده که از فیض دم خویش

چو مشعل بر فروزم چوب نی را

که، ای پیرو شده آز و هوی را

درین بیچارگی، دریاب ما را