بهشتش می‌نوشتی خامه غیب

تنزل گر نبودی در ثنا عیب

در رحمت گشاده خازن غیب

کرم خامه زده بر نامۀ عیب

درود جاودان زو پس به تقریب

بر اولاد و بر اصحابش به ترتیب

درونش رازدار پردهٔ غیب

برونش چون درونش پاک و بی عیب

گلستان شبستان را چه شد زیب

چراغش را مگر زد باد آسیب

تویی اندر زنان چون ماه بی عیب

ازان کردم دعا کز عالم غیب

به غم شب سر فرو یازیم در جیب

که تا فردا چه ظاهر گردد از غیب

هم آواز است خلق و هاتف غیب

هنرگوید هنر را ، عیب را عیب

ز شرم این گلستان بی شک و ریب

شده جنت نهان در پردهٔ غیب

درپن خلوتسرای عاری از عیب

دل است آیینه دار شاهد غیب

مرباهای بالنگ و به و سیب

گرفته از گلاب و قند ترکیب

خداوندا پناهش باش ز آسیب

که داد او ملک و دین را زینت و زیب

مرباهای بالنگ و بو سیب

گرفته از گلاب و قند ترکیب

بر آن شد قدرتت از پردهٔ غیب

برون آرد جهانی عاری از عیب

دگر ملکوت و امر و عالم غیب

بود آن عالم ارواح بی‌ریب

کسی نشناخت جز حقشان بلا ریب

که لبس عنصر آمد مانع از غیب

رسد وقتی گرت مهمانی از غیب

گرامی دارو از ریبش مجوعیب

گرفتاران صورت رامنه عیب

مدارش گرچه بر ظن است و بر ریب

بنای رتبه بر طولست بی ریب

بچشم جهل نتوان دید غیب

بپرداز این تجلی خانه از ریب

درین آئینه افکن صورت غیب