نگفتم جا مده بر چهره گیسو

مسوزان اندر آتش بچه هندو

بت فایز گمانم، کافرستی

که با آتش‌پرستی کرده‌ای خو

نگفتم جا مده بر چهره گیسو

مسوزان اندر آتش بچه هندو؟

بت فایز گمانم کافرستی

که با آتش پرستی کرده ای خو؟

برأی روشن و اخلاق نیکو

عجب نبود که برد از خسروان گو

همیشه خرقه صوفی بود نو

نگردد کهنه هرگز دلق رهرو

بصورتهای لطفی سوی او رو

ز صورتهای قهرش بر حذر شو

تو شعب‌الصدع جمع افرق را گو

که باشد اصطلاحی سخت نیکو

بسوی باطن عبد آورد رو

کند خلق و صفاتش جمله نیکو

بگرداند ز کل ماسوا رو

ز هر سو رو نماید سوی بیسو

بدریا گر کنی برگشت از جو

نه بینی آب خود جز صاف و نیکو

چو سنجیدند اعمالش ز هر سو

تهی بد نامه‌اش ز اعمال نیکو

بود «وجهت وجهی» اینکه هر سو

کنی رو نیست پیدا غیر یک رو

تو با قطع نظر از موجود او

عدم گردانی او راهست نیکو

دهی بس وعدها کامسال نیکو

شود کارت بمن گر باشدت رو

علاج هر مرض ز احضار نیکو

توان پرسید از روح ارسطو

ز رحمانی نفس بشنو تو نیکو

اضافی است و وحدانی وجود او

دغلهائی که داری نه بیکسو

دوروئیها که هستت کن بیکرو

همه عمرم بغفلت رفت و بر سهو

تو بخشاینده‌ئی العفو العفو

تو را گر شرک باشد پیشه و خو

نفس دارد بتوحیدش هیاهو

چو شد ناطق پس انسان سخن گو

خدا را خوانده بر هر وصف و نام او

بود ذکرش بتکرار نفس هو

تو انسانی و غافل زین تکاپو