بیار ای ماه جام نوش گلگون

چو رویت لعل و چون وصلت همایون

نهاده خوردنی صد ساله افزون

نبایست هیچ چیزی‌شان ز بیرون

پس آنگه زود رفت از مرو بیرون

چو راه خستگان راهش پر از خون

نشیبش را کشیده بن به قارون

فرازش را کشیده سر به گردون

ز تاجش رخنه دیده روی گردون

ز رختش کوه گشته روی هامون

زبس کت هست در سر رنگ و افسون

چه کو و دز ترا چه دشت و هامون

کنون لاله دمد بر کوه و هامون

که مانده نیست آن رخسار گلگون

به روز نیک و هنگام همایون

ز دروازه به شادی رفت بیرون

چو گفتند او به شهر اندر شد اکنون

بدانست او که آن چاره‌ست و افسون

مرا قبله بود آن روی گلگون

چنان چون دیگران را مهر گردون

به پرده در تو بانو باش و خاتون

که من باشم شه شاهان ز بیرون

خداوندا تو خود دانی که گردون

کند هر ساعتی لونی دگرگون

ز گنج شاهوار آورد بیرون

به زر کرده صد و سی تخت مدهون

نخفتم تا ز تو ببریدم اکنون

ز بس کز دیدگان بارم همی خون

رخم کردی ز خون دیده جیحون

دلم کردی ز درد هجر قارون

به پای او چه کهسار و چه هامون

به چشم او چه دریا و چه جیحون

چو آید آفتاب از میغ بیرون

در آن ساعت بود گرماش افزون

رمیدند آن همه مرغانش اکنون

چه کبگ از کوه و چه بلبل ز هامون

چنان چون تو پشیمان گشتی اکنون

پشیمان گشت جان من همیدون

همی گفت وای من زین بخت وارون

که گویی هست با جان منش خون