نمی افتد خلل در کار ناموس

که باشد چتردار خویش، طاووس

فروزان شمعش از آغوش فانوس

ز زیر بال پیدا چشم طاووس

نه چتر است آن که ظاهر کرده، افسوس

که نخل ماتم خود بسته طاووس

ز یک جانب برآمد ناله ی کوس

ز یک سوی دگر افغان ناقوس

ز ضرب چوب رفته پوست از کوس

وزان در ناله اندامش چو ناقوس

پلنگ از بیم گشته موش سالوس

ز طعنه در صدای گربه طاووس

به پیرامون او چرخ پرافسوس

بود پروانه ای بیرون فانوس

شد از زور عقابان بناموس

زجا برداشته چون تخت کاوس

ز رسوایی نماندش نام و ناموس

ز بام افتاد طشت بت ز ناقوس

به جولانگاه او در پاس ناموس

به خود دزدیده دم چون کبک، طاووس

چه حاصل زین جهان جز اشک افسوس

بود ماتمسرای شمع، فانوس

کنم چون یاد ایام وصالش

نیاید بر زبانم غیر افسوس

اگر آن بت ز میخواری کشد دست

قدح فریاد بردارد چو ناقوس

خورم بر حرف رنگین چند افسوس؟

به زاغ کلک من ده بال طاووس

نگیرد غنچه چون لب را به افسوس؟

که چشم نرگس اول کرد پابوس

کند این خانه را زان چرخ پابوس

که شمع دولت و دین راست فانوس

مسیح از ناامیدی چند افسوس

خدا داری چه غم داری بزن کوس

ز بی اولادی خود داشت افسوس

که از اولاد ماند نام و ناموس

که همره بردنش نبود ز ناموس

به ماتم جان دهد بی من ز افسوس

نهادی کفش او بر تخت ناموس

سحرگاه آمدی کردی زمین بوس

ز بد حالی او راون در افسوس

که ماریچ آمد و کردش زمین بوس