چو تو بی او نیی تو کیستی اوست

همه اوست ای تو در معنی همه پوست

چو بود او در شریعت شافعی دوست

طریقت را علی الحق شافعی اوست

رخ شیرینش لعلی بود در پوست

بر سیمینش سیمی بود دل دوست

نمود از لب دهان غنچه را دوست

خط سرسبز او چون غنچه در پوست

چو گل در پوست میگنجید با دوست

دلش چون گل نمیگنجید در پوست

چه خندانی بگو احوالت ای دوست

که گُل از خنده بیرون آید از پوست

ز پسته چند بیرون افگنم پوست

که پسته کار بیگاریست ای دوست

وگر راضی نیی دم بر زن از پوست

شبت خوش باداینک رفتم ای دوست

ببستان قدر گل چندانست ای دوست

که زیر پرده با غنچه ست هم پوست

تو مشکی و من آهو چشم ای دوست

نه هر دو بودهایم آخر ز یک پوست

بروی دشت افگن دیده ای دوست

که مغز پسته بیرون آمد از پوست

چو می بنواخت از مهر دلش دوست

ازان شادی نمیگنجید در پوست

شریعت از ره معنیست ای دوست

حقیقت را بمعنی اوست چون پوست

که حال جمله پیغمبران اوست

اگر دانی تو این اسرار نیکوست

بگویم با او سر عدل ای دوست

اگر دانی طریق عدل نیکوست

ز قرآن اهل ظاهر را بود پوست

تو از قرآن طلب‌کن مغز ای دوست

بجز او نیست چیز دیگر ای دوست

ازو میدان اگر مغزست اگر پوست

فتوح انبیا و اولیا زوست

چگویم گر بدانی جمله خود اوست

ترق دارد ز دیدار تو ای دوست

که دارد از تو و افتاده در پوست

قلم راندی مرا در آخر ای دوست

که تا بیرون کنی این مغز از پوست