ولیکن می‌ندانست آن جگرسوز

که ناگه باکه در کُشتی شد امروز

بدل می‌گفت ای پیر سیه روز

ازین قلّاش راه دین بیاموز

اگر آنجا رسم ورنه درین سوز

بسر می‌گردم از حیرت شب و روز

بدل گفتا که باید رفت امروز

عیادت را و پرسیدن در آن سوز

مگر شبلی چو شمعی سر بسر سوز

براهِ بادیه می‌رفت یک روز

زبان بگشاد و گفت ای سیّد امروز

ز گرسنگی دلی دارم همه سوز

تو مردی ناجوانمردی شب و روز

اگر مردی جوانمردی در آموز

برآر از جانِ پر خون آهِ دلسوز

که نه از شب خبرداری نه از روز

زنی پیش من آمد- گفت- یک روز

کنارم پر ز خون بد سینه پر سوز

چو حق می‌بیندت دائم شب و روز

چو شمعی باش خوش می‌خند و می‌سوز

ایاز دلستان را دید یک روز

بسوخت از پای تا فرقش در آن سوز

همه سرگشته می‌گردند در سوز

ازین خانه بدان خانه شب و روز؟

که گر با من نه اِستی ای شه امروز

نه اِستم با تو من فردا در آن سوز

بیا درخانهٔ ما آی امروز

که کس را می نه‌بینم بر تودلسوز

زده مُرده که آوردند امروز

یکی ایمان نبرد این بس بوَد سوز

ز واشوقاه و واویلاه در سوز

ز سر در ماتمی نو گشت آن روز

کریمی کرد مهمانم دگر روز

بر او زنگئی دیدم همه سوز

خضر گفتش که ای پیر دلفروز

مزن او را بدین تیغ جگرسوز

ترا گر ذرّهٔ حرصست امروز

به پس می باز خواهد رفت از سوز

که شادانت نمی‌بینم چو هر روز

دلم ندهد که بنشینی درین سوز