نشست اندر برم پیری چنان زود

که هرگز برنخاست از سر چنان دود

برآمد ز آتش دل از جگر دود

که رفتم زود و بس دیرم خبر بود

شکم از تو برآورد آتش و دود

ازین دوزخ بدان دوزخ رسی زود

غم عشقش زهی سودای بی سود

لب لعلش زهی حلوای بی دود

بپرسیدم ز پیری سال فرسود

در آن ساعت که وقت رفتنش بود

غم عشقش زهی سودای بی سود

لب لعلش زهی حلوای بی دود

ز دست تو بجان آیم دلا زود

که آوردی چنین پای گل آلود

چرا باید ز هر اندیشه فرسود

که گر شادیست ور غم بگذرد زود

نگین حلقهٔ آن جمع او بود

ندیدند از رخ چون شمع او دود

مخور زان لب بسی حلوای بی دود

که بر جامه چکانی روغنی زود

گشاد ابروت از جانم گره زود

که ابروی تو یکدم بی گره بود

چو آتش آب در ده کاسهیی زود

که عمر از کیسهٔ مارفت چون دود

روان شد هرمز از خوزان چنان زود

که برقی چون رود برقی چنان بود

بصد اعزاز هرمز را چو فرمود

فرود آمد ز رنج ره بیاسود

ز گریه خون سراپایش بیالود

چو شریان از تپیدن می نیاسود

رسد زین سوز تا هفتم طبق دود

فلک بر دوزخ اندازد طبق زود

چو دستش سخت داشت و روی رگ سود

دلش از مهر خسرو سست رگ بود

دل خسرو چنان آن ماه بربود

که سوی خانه برد آن ماه رازود

سوی آن بام روی آورد چون دود

کدامین دود، نتوان گفت چون بود

کنون چون آمدی برخیز هین زود

برآور زین گروه آتشین دود