حکیمان زو امان جستند یک چند

نشستند آن بزرگان خردمند

کنون من گفتم و رفتم تو مپسند

که ننیوشی چنین وقتی چنین پند

مصلّی نماز آنگاه خرسند

بزیر پای آن دلخواه بفکند

ملایک باز گفتند ای خداوند

مگر دل زندگی دارد بفرزند

زن آبستن بد از شاه خردمند

نبود آن شاه را هم هیچ فرزند

همه بی سر تنیم افتاده در بند

چه برخیزد ازین بی سر تنی چند؟

الا ای خفته گر هستی خردمند

دربایست خود برخود فرو بند

فغان از حرص مشتی استخوان رند

همه سگ سیرتان موش پیوند

منزّه از زن و از خویش و فرزند

مبّرا از شریک و مثل و مانند

مگر دان سر ز درگاه خداوند

که سرگردان بمانی پای در بند

مرا معذور می‌دار ای خداوند

که عاشق نشنود از عاقلان پند

شنیدستم من از پیر خردمند

جوانی در مغاک کوه الوند

خردمندان بهشیاری دهند پند

نگیرد بی خرد پند از خردمند

ز من پندی فرا گیر ای خردمند

عتاب و خشم را بر پای نه بند

به بخشی جرم عطار ای خداوند

نداری جان اودر غفلت و بند

اگر آبست اصل آبی بروبند

فرا آبش ده و لختی بروخند

حجاب آدم آمد گندمی چند

نه گندم نه بهشت آمد ترابند

سر زنجیر در دست خداوند

تعجب کن ببین کین چند در چند

برین آن مرد در خم خورد سوگند

که سوگندم نخواهم بر خم افکند

نشست او بر سر قصر خداوند

حکیم هند را گفت ای هنرمند