تعالی الله یکی بی‌مثل و مانند

که خوانندت خداوندان خداوند

بدو گفت آنگه اعرابی که یک چند

زنی افتاد اینجا بس خردمند

زنم چون تهمت این بر تو افگند

ز تو یاد آیدش هر دم ز فرزند

مرا آنست حاجت ای خداوند

که موی من به پای اسپ او بند

که البتّه خدا را نیست فرزند

مبرّاست از زن و از خویش و پیوند

پدر گفت او نه زن دارد نه فرزند

بدو هستند خلق آرزومند

اگرچه بود آن سرگشه در بند

بمردی خویشتن را می‌نیفکند

قرار افتاد کان شاه خردمند

دهد دختر بدان شهزاده در بند

چنین گفت او که این شاخ برومند

که ببریدند ازو این لحظه پیوند

کلیمش گفت ای افتاده در بند

بود هرگز ترا یاد خداوند

رسن در حلق او چون خواست افکند

به بالا کرد سرسوی خداوند

بموسی وحی آمد از خداوند

که عابد را بگو ای مرد خرسند

ازان یک ذرّه روی خود ندیدند

که تا بودند مرگ خود گُزینند

یکی دیوانهٔ کو بود در بند

بلب می‌گفت رازی با خداوند

ندانند و ز پنداری که دارند

دران پندار عمری می‌گذرانند

مگر پرسید موسی ازخداوند

که ای دانندهٔ بی‌مثل و مانند

بزرگی گفت آخر ای خداوند

چرا بودی بدرد پای خرسند

پسر بشمرد و گفتش ای خداوند

هزار و چار صد پیلست در بند

مگر یک روز محمود عدوبند

پسر را گفت کای داننده فرزند

کشیده پشتهٔ کرباس دربند

بدو گفت این همه کرباس را چند