چو سر از چینه گردی در کمندم

بدست خویشتن نه پای بندم

چو شه در بندت آمد من ببندم

که من از بیم او اندیشمندم

بمویی گر ببندی بندبندم

نیم قادر که مویی برکشندم

چو مویی بیتو زار و مستمندم

بتو آویخته چون مو ببندم

دمی بی نیستی اینجا مزن دم

حقیقت نیستی بنگر دریندم

چه حاصل چونکه ننیوشی تو پندم

برین اوقات بی معنیت خندم

ز قول شرع صورت برفکندم

مده ای عالم نادان تو پندم

چنان ازدست معنی پای بندم

که مانده ناامید و مستمندم

برو خاموش شو وز این مزن دم

که تا یابی مگر بوئی از آن دم

چنان در قید مهرت پای بندم

که گویی آهوی سر در کمندم

گهی بر درد بی درمان بگریم

گهی بر حال بی سامان بخندم

مرا هوشی نماند از عشق و گوشی

[...]

چو من خود را زره یکسو فگندم

گنه بر دامن رهبر چه بندم؟!

چو تلخی می‌کند بخت نژندم

گله بر گیسوی شیرین چه بندم

من ار صد بار خود را بر تو بندم

چو باور نایدت بر خود چه خندم

اگر یاری دهد بخت بلندم

بدین زنجیر زر پایش ببندم

بگفتا بردن وی کی پسندم

کزان گردد درون اندوهمندم

وگر می گفت این را چون پسندم

که یک مو بار خود بر وی ببندم

بگفت آن کس نیم کافتد پسندم

که آید بر کسی دیگر گزندم

وگر نی لب ز شرح آن ببندم

غم و درد دگر بر خود پسندم

در او هر دم خیالی نقش بندم

دمی گریم بر او و گاه خندم

دگر گفتی به غایت مستمندم

روم زینجا و بر دل سنگ بندم