زمین از چیست خوان غصه و غم؟

ز مرگ کیست پشت آسمان خم؟

بسیط خاک تا ایوان افلاک

محیط ناله و آه است و ماتم

خدنگ کینه زخمی زد بدلها

[...]

ترا با شیرۀ جان پروردیم

دریغا کز تو جانا دل بریدم

دو پایش چون دو ساق گاو، محکم

دو خارش چون دورمح آهنین‌دم

سفارش کرد کز جایت مخور جم

مده پاسخ به دعوت‌های مردم

فرو خوانده سرود بی گناهی

کشیده عاشقانه بر زمین دم

به گوشم‌، با نسیم صبحگاهی

نوید عشق آید زان ترنم

یکی ز اتباع عبسی پور مریم

به استعلا همی زد زین بیان دم

ز صفاری ز سلجوقی و دیلم

نگویم ز «آل بویه» بیش یا کم

شوم گر با خیالش نیز توام

نهم زاندیشه، چشم خویش بر هم

فروزنده چنان کز چرخ، انجم

گریزنده چنان کز دیو، مردم

چه خواهم خواند، غیر از نغمهٔ غم

چه خواهم گفت با مهتاب و شبنم

چو گل یک لحظه ماند، غنچه یک دم

چه شادی در صف گلشن، چه ماتم

تو ماندی یک شبی شاداب و خرم

نمیماند به جز یک لحظه شبنم